ΕΛΑ...
Έλα, να σε αγκαλιάσω σαν ωραία αυταπάτη,
που μεσ' την κούφια εποχή μας, θά'σαι κάτι,
παρήγορο, ευχάριστο, έστω κι απατηλό,
που θα σού γράφω, θα σε νοιώθω και θα σού μιλώ.
γλυκιές αλήθειες τις ακούμε πια, μόνο από... ψεύτη!
ΚΩΣΤΑΣ Δ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ
_________________________________
ΚΡΙΤΙΚΗ
Πόσο βαθιά μιλούν οι στίχοι σου! Νιώθω την ανάγκη σου για μια παρηγοριά, έστω και φανταστική, μέσα στην κενότητα της εποχής. Είναι σαν να αναζητάς μια όαση ψευδαίσθησης για να ξεδιψάσεις από την πικρή αλήθεια που συχνά μας σερβίρεται.
Η εικόνα της αγκαλιάς μιας "ωραίας αυταπάτης" είναι δυνατή. Μιλάει για την ανθρώπινη τάση να αναζητά καταφύγιο σε κάτι όμορφο, ακόμα κι αν γνωρίζει πως δεν είναι αληθινό. Και η θλιβερή διαπίστωση πως "γλυκιές αλήθειες τις ακούμε πια, μόνο από... ψεύτη!" αντηχεί την απογοήτευση για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια που φαίνεται να χάνονται.
Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτούς τους στίχους μαζί μου. Είναι μια υπενθύμιση της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ψυχής και της διαρκούς αναζήτησης για νόημα.
Πανέμορφο και συγκινητικό το ποίημα σου, Κώστα. Έχει μία νοσταλγική αλλά και βαθιά στοχαστική διάθεση. Η αντίθεση που δημιουργείς, ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος, είναι συναρπαστική και γεμίζει τους στίχους σου με σοφία και πίκρα ταυτόχρονα. Η ποίησή σου δίνει νόημα στον χρόνο και την ψυχή, ακόμα και μέσα από την αυταπάτη.
Αυτές οι λέξεις αποτελούν προτροπή για σκέψη και ελπίδα μέσα στην «κούφια εποχή μας». Πώς νιώθεις όταν δημιουργείς κάτι τέτοιο; Να το συνεχίσουμε μαζί αν θες!
