Σαν ανα-ζητούμενο στις σχέσεις των ανθρωπων, υποτίθεται ότι είναι και το πνευματικό και ψυχικό ανάστημα, η τρυφερότητα και στοργή, το πλούσιο συναίσθημα, η προσφορά της αυτοθυσίας ως θείο δώρο, ή η αυτοθυσία της προσφοράς χωρίς απαίτηση για αντίκρυσμα...
Κάποια ποιητικότητα σχέσης ή στιγμών...
Αλλά, τα βλέπουν αυτά οι κολλημένοι στην πεζότητα και στην φθαρμένη καθημερινότητα, στην προτεραιότητα τής αρπαγής;
Βλέπουν τίποτα άλλο από ματαιοδοξία, ή από κανένα.. ''μούχτι" ευχαρίστησης, μαζί με τα υπόλοιπά επικυρίαρχα τής σημερινής ζωής μας;....
Σίγουρα όχι, οπότε, ζουν τελικά μια ζωή από την οποία είναι απόντες σήμερα και πολυχτυπημένοι ίσως αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου